Monsters
Laatst beukte Jaïr Elias zo hard op zijn neus, dat er bloed uit stroomde. Op het perron in Bilthoven, juist op een druk moment natuurlijk. Elias extra hard krijsen en Jaïr van schrik weglopen. Oh oh daar stond ik me weer rot te schamen voor mijn kinderen. Er kwam een vrouw op Jaïr af die zei: “Nou nou, dat hoeft toch niet zo hard?”. Gegeneerd omdat ik zo genegeerd werd, trok ik de jongens mee naar het einde van het perron en stak een tirade af. Het hielp voor even. Regelmatig zijn mijn jongens aan het paaldansen in de trein of rollebollen ze over elkaar over de grond.
In het individualistische Nederland wordt weinig gereageerd op dit soort situaties. Je kent het wel, de gillende peuter op de vieze supermarktvloer en de blikken die moeder krijgt. Een enkele keer zegt iemand wat tegen je en dat vind ik eigenlijk best prettig, mits het aardig bedoeld is. Ik vind het ook extra lastig in de openbare ruimte, want je wilt anderen niet tot last zijn én je wilt toch laten zien dat je alles onder controle hebt. Mijn jongens voelen die druk haarfijn aan.
Eigen overtuigingen
Niet dat het per se thuis altijd vlekkeloos gaat hoor haha. Echt niet. Ik ben gewoon niet zo streng en super consequent. Heeft vast ook te maken met je eigen opvoeding en overtuigingen. Ik geloof erg in ‘luisteren’ wat ze éigenlijk willen zeggen met hun gedrag. Ik praat graag met ze over hoe ze zich voelen bijvoorbeeld. Mijn partner is veel pragmatischer, natuurlijk wil hij best naar ze luisteren, maar ze moeten zich eerst maar gedragen.
Jongenstweeling
En ik heb een jongenstweeling. Dat schijnt niet de makkelijkste combi te zijn. Toen ze eenmaal konden tijgeren gingen de apen samen op strooptocht: ze kregen de beveiligde keukenkastjes open met hun vingertjes en rosten alle pannen door de keuken. Om maar een klein voorbeeld te noemen. Samen ben je inventiever en stoerder dan alleen. Een vriendenstel bracht ons op een idee: zij hadden werkelijk álles waar hun jongenstweeling aan kon hangen of in stukken kon scheuren in de schuur gelegd. En nu? Ze nemen elkaars brutale woorden over en ze blijven symbiotisch, zowel in de knuffel als in de beukstand. En je kan nooit eens zeggen: Jij moet het voorbeeld geven want jij bent de oudste.
Gemakkelijk om te veroordelen
Het is gemakkelijk om andermans opvoeding te veroordelen. Dat doe ik ook wel eens, maar van buitenaf kun je vaak niet de hele situatie overzien. En kinderen zijn ook verschillend. Het klinkt nu alsof mijn kinderen monsters zijn, dat valt best mee hoor. Maar ik merk wel dat ik weer zoek naar een andere modus en dan kan ik best jaloers zijn op ouders die alles altijd onder controle lijken te hebben.
Herken jij jezelf erin dat anderen alles altijd keurig voor elkaar lijken te hebben? Ben je ook wel eens aan het struggelen met gedrag van je kinderen? Je bent in ieder geval niet de enige…
