Niet alles kan, ook niet met het klimaat, en dat doet pijn
‘Je kunt niet alles hebben’, zei mijn moeder wel eens. En dan moest ik kiezen. Daar moest ik aan denken bij de titel die Johan Remkes gaf aan zijn advies voor maatregelen om de stikstofcrisis te lijf te gaan: ‘Niet alles kan’. We moeten kiezen. En net als toen we kind waren, zal ons dat zwaar vallen.
Waar we het normaal vinden dat we een kind voorhouden dat het niet alles kan hebben, zijn we als volwassenen aan het idee gewend geraakt dat we zelf wel alles kunnen hebben. En dat we daar ook recht op hebben. Gisteren prees ik mijn dochter van anderhalf die één kruidnootje uit de trommel pakt. Ikzelf pak daarna een hele hand…
Grenzen
We lopen tegen grenzen op. Fysieke grenzen ook. Een natuurgebied dat grenst aan een Formule 1 circuit, aan een snelweg, vliegveld, nieuwbouwlocatie of boerenbedrijf. Soms wordt die grens ‘gepersonaliseerd’ in een bepaald dier, zoals de inmiddels befaamde zandhagedis bij Zandvoort. En dan komt de vraag op: wat vinden we belangrijker: de zandhagedis of het plezier van miljoenen Nederlanders? De natuur lijkt ons dan in de weg te zitten. En dus gaan mensen het persoonlijk maken: ‘ze’ moeten mij hebben.
Wij zijn de natuur
Maar de natuur is niet onze ‘vijand’ of iets dat ons ons plezier misgunt of dwarszit in onze woningnood. Wij zíjn die natuur. Net zo goed. Kijk naar alle discussies over de gevolgen voor onze gezondheid bij het wonen langs snelwegen, of in de buurt van een vliegveld, of vanwege het gebruik van bestrijdingsmiddelen op een akker vlakbij je woning. Het lijkt een belangenafweging, waarbij het jou als automobilist misschien helemaal niet kan schelen welke gevolgen anderen ondervinden langs ‘jouw’ snelweg. Maar in essentie hebben we allemaal hetzelfde belang: wij zíjn ook de natuur.
Geen vijand
De natuur is niet onze vijand, net zo min als de boer dat is, en de automobilist. Wij maken allemaal deel uit van dezelfde natuur. En die kent zijn grenzen. Niet alles kan. Ja, sorry. Vroeger kon je boos zijn op je moeder als ze dat zei. Maar don’t blame the messenger. Vaak zit onze boosheid erin dat we weten dat het eigenlijk waar is, maar dat we willen blijven geloven dat het sprookje ‘van eeuwige economische groei’ waar is. Om nog maar eens met Greta Thunberg te spreken. Ik denk dat de aan haat grenzende woede op haar ook deels hieruit voortkomt.
Samen
We kunnen niet alles. Maar we kunnen wel heel veel. Samen. Met de boeren, de automobilisten, de natuurliefhebbers, de bedrijven én de natuur: want dat zijn wij allemaal.
Wat zou jij het moeilijkst vinden om te moeten laten?
Marij-ke
Ik zou het moeilijkst vinden mijn mond te moeten houden. Mijn wederhelft zou het wat graag willen.Dat ik geen woord meer zeg.Ik kan het niet laten bv. in een winkel. Hobby van sommige winkel bezoekers, koekjes fijn knijpen,artikelen zg. willen kopen maar overal neerleggen waar het niet hoort. Verpakking openmaken en je er aan te goed doen of inhoud in je zak stoppen. Vanmiddag kwamen hyper luidruchtige tieners in de winkel, lijmsnuifverhaal deed de ronde iemand haalde een tube uit de verpakking, niet allemaal waren ze enthousiast hierover. Bij de kassa gaf ik aan dat er een paar bierflesjes geen bodem meer hadden. En dat er weer heel wat verhuisd was, ja dat heb je tegenwoordig je went er aan gaf de gene achter de kassa aan. Wie doen dat scholieren nu ook ouderen was haar weerwoord. Het luidruchtig groepje was gelijk stil. Ach ja die babyboomers hebben niks anders te doen. Een vader met een klein jongetje dat op het winkelwagen stoeltje zat te kijken, schatte anderhalf jaar,hij laat alles nog liggen,ventje pakte gelijk een zak soepgroente weg wat zijn vader net had neergelegd om te betalen. Ja,ja kleine potjes…
27 september 2019