Oh, Christmas lights keep shining on
In mijn agenda staan namen geschreven van mensen die ik een kaart wil sturen. Of even moet bellen. Regelmatig blader ik terug en zie dan die namen weer voorbij komen en moet ik constateren dat ik geen kaartje stuurde en ook niet heb gebeld. Soms ligt de kaart al klaar op de tafel maar bracht ik ‘m nog niet. Vaak schreef ik de kaart niet eens en daar voel ik me later weer schuldig over (als dan ineens die naam weer in mijn hoofd op plopt). In mijn hoofd ben ik een lichtpunt voor de ander, maar veel te vaak geef ik daar geen vorm aan. Een lichtpuntje zijn voor een ander, wanneer ben je dat?
Tastbaar
De meeste mensen willen graag iets voor een ander betekenen: een lichtpuntje zijn. Je kunt op veel manieren iets voor een ander betekenen, maar wanneer is het voldoende? Hoe zichtbaar moet het zijn? Voor mezelf vind ik het onvoldoende om alleen aan iemand te denken zonder daar iets tastbaars mee te doen. Maar het licht brengen bij de ander kan natuurlijk op allerlei manieren.
Licht brengen
Ik moet denken aan het vorige adventsproject in onze geloofsgemeenschap. Op alle dagen van de advent bracht iemand uit de gemeente bij een ander gemeentelid een engel. Een houten engel met een waxinelichtje erin. In stilte werd het licht gebracht bij mensen die het op dat moment nodig hadden. Die we al een tijdje niet zagen (vanwege corona bijvoorbeeld) mensen die een geliefde verloren of ziek waren. Volledig in stilte ging het licht door onze gemeenschap. Gedurende de adventsperiode verschenen engelen in de ramen. Het ontroerde me als ik door het dorp fietste. Iemand was voor iemand anders een lichtpunt geweest. In stilte.
Het werd kerst en we begonnen aan een nieuw jaar. Het warme gevoel bij het engelenproject raakte op de achtergrond. Het licht was niet gedoofd, maar een waakvlam was het wel. Zeker, ik stuurde weleens kaarten en belde iemand op. Maar vaak was ik druk met andere dingen of met mezelf. Ik was geen lichtpuntje voor een ander.
Eeuwig licht
In april overleed een gemeentelid. Ik keek via de livestream naar de uitvaart. Op zijn kist stond daar de houten engel te stralen. Het licht dat door iemand was geschonken aan deze lieve man en dat licht stond nu voor ons te stralen. Je zou kunnen zeggen dat hij zijn licht voor ons allemaal heeft achtergelaten. Of misschien ging het eeuwig licht met hem mee. Maar licht was er. Voor ons allemaal.
Een lichtpunt voor een ander zijn. Er voor iemand zijn. Dat kan in gedachte, met het aansteken van een kaars of een gebed. Maar het licht écht bij iemand brengen is waardevoller. Ik neem me voor om daar meer en bewuster tijd voor te nemen. Als we voor elkaar een lichtpunt blijven, zal het licht altijd blijven schijnen.
Those Christmas lights
Light up the street
Down where the sea and city meet
May all your troubles soon be gone
Oh, Christmas lights keep shining on
