Op welke plekken kom jij het meest op adem?
Deze zomer maakte ik voor Mijnkerk een serie foto’s voor Instagram: #Rebecca’sfavorieteplekken #Opademkomen. Ik realiseerde dat ik maar zelden thuis écht op adem kom. Natuurlijk kan ik daar ontspannen, maar er is ook altijd wat te doen. Stapels was, de laptop die naar me schreeuwt dat er mailtjes beantwoord moeten.
Weg van alle afleidingen
Het helpt me om weg te zijn, weg van alles wat me afleidt. In de zomervakantie kost het me ook altijd wel wat tijd om te zakken. Om alle onrust van het dagelijks leven, de stress van de laatste werkdingen, gedachten, gepieker soms ook, van me af te laten glijden. Even níets hoeven helpt. Dus niet meteen weer aan de slag te gaan met het avondeten… Nee, er hoeft echt even niks.
Alleen zijn
Alleen zijn helpt me ook. Een mindful mamma zijn en de boel helemaal even de boel laten lukt me niet zo vaak. Er zijn momenten dat ik met de kinderen zó in het nú ben (als we trampoline springen samen of zwemmen of ik aan het voorlezen ben), dat ik kan ontspannen. Maar voor mij is op adem komen meer dan dat.
Een plek waarvan je dieper gaat ademhalen
Wat ook helpt is de omgeving. Van sommige plekken ga ik gewoon vanzelf dieper ademen. Dat zul je vast wel herkennen. Het ritme, het ‘ademen’ van de zee of van de wind, het ruisen van de bladeren, het geluid van een krekel. Hoe relatief alles lijkt als je op het topje van een berg zit. Hoe groots alles is wat God heeft gemaakt. Ook in het allerkleinste. De mier met een groot pakket op zijn rug, een wegspringende kikker tussen het riet. Een hele tijd alleen maar voor me uit mijmeren, mijn zintuigen doen dan de rest.
4 foto’s van favo plekken
- Op de eerste foto van de serie zit ik aan de Atlantische oceaan, met zonsondergang. Ik had net gezwommen in de koude zee. De psalm die ik erbij vond passen was psalm 104. “U spant de hemel uit als een tentdoek en bouwt op de wateren uw hoge zalen”.
- De tweede bijdrage (zie onderaan) in de serie was een filmpje van een golf in slow motion. Ik kan uren naar een klein stukje zee kijken. Hoe het kolkt en bruist, welke kleuren het heeft. En hoe verschillend kunnen zeeën en kusten en andere wateren zijn! “Zie hoe wijd de zee zich uitstrekt. Alles hebt u met wijsheid gemaakt. Een lied voor mijn God zolang ik besta” Psalm 104.
- Op de derde foto ben ik thuis in mijn slaapkamer, op een knielbankje voor mijn bescheiden altaartje. Het lukt me niet zo vaak als ik zou willen, maar in een stil of een leeg huis en met een sterk verlangen mijn gedachten bij God te leggen, is dit één van mijn favoriete plekken om op adem te komen. “Ik zoek niet wat te groot voor mij is en te hoog gegrepen. Nee, ik ben stil geworden. Ik heb mijn ziel tot rust gebracht”. Psalm 131.
- Op de vierde foto ben ik bij ons zomerhuisje op de steiger bij de vaart. Het is het grootste cadeau denkbaar. We zijn er vaak met alle kinderen. Maar soms ben ik er ook alleen. Tussen de prachtige Nederlandse weilanden, de rietkragen, de ruisende wilgen. Daar kom ik nog het meest tot rust. Het is er stil. “Wat is het mensenkind dat u naar hem omziet? U hebt hem toevertrouwd het werk van uw handen en alles aan zijn voeten gelegd” Psalm 8.
Een reset
Soms kan ik in maanden op één hand tellen hoe vaak ik écht op adem kwam. Zulke momenten heb ik nodig om na de zomer weer fris te kunnen beginnen. Een reset als het ware. Anders ontstaat er een ademtekort.
Ik ben zó benieuwd waar en wanneer jullie op adem komen. Wat jouw gemoed tot rust brengt. Wat jij daarvoor nodig hebt. Ik lees het heel graag in de reacties!
Finn Haga (pseudoniem)
Hallo Rebecca, met interesse heb ik je artikel “Op welke plekken kom jij het meest op adem?” gelezen.
21 augustus 2020Je vraagt waar en wanneer ik op adem kom en wat mijn gemoed tot rust brengt. Wat ik daarvoor nodig heb.
Ik kom uit een niet-kerkelijk gezin met 4 kinderen. 3 Kinderen kregen dankzij moeder op de scholen die we bezochten christelijk onderwijs. Mijn vader wilde door de oorlog niets van de kerk weten en er niet over praten. In het geloof moesten wij onze eigen weg zien te vinden. Dat was moeilijk en veroorzaakte spanning. De zomervakanties brachten we in een tent(huisje) op een waddeneiland eiland door. Een fantastisch fijne tijd. Als kind zocht en vond ik in de natuur [duinen, bos, strand en zee (branding)] antwoorden die ik zocht. In de stad waar wij woonden lukte dat enigszins met een klein tropisch aquarium en plantenbakje op het balkon. Op school baden, lazen later uit de Bijbel en zongen. Na de middelbare school lukte het mij niet verder te komen in het algemeen onderwijs. Ik miste het christelijk milieu heel erg.
Volwassen: Ik had en heb nog steeds moeite met mij thuisvoelen in onze kerk. Daarin ben ik niet geworteld, maar wel in de woorden en wonderen van Jezus Christus en de wijsheid van de Bijbel.
Alleen al op grond van het feit dat er zich teveel toevalligheden voordoen , geloof ik in het bestaan van God. Daarnaast maakte ik op mijn 32e jaar een spontane bijnadoodervaring door. Daarnaast had ik visioenen en dubbeldromen.
2 Decennia werkte ik in de psychiatrie, ben laat getrouwd, heb geen kinderen. Mijn echtgenote was, toen ik haar ontmoette weduwe, had 2 volwassen kinderen en later 4, inmiddels grote kleinkinderen. Wij zijn gepensioneerd en leiden een rustig leven.
Rebecca Schoon
Hallo Finn (pseud.), dank voor je reactie! Wat een bijzonder verhaal. Ik ben altijd zo blij met reacties, dat er ook een beetje interactie is tussen de schrijver en de lezers. Want elk verhaal is even waardevol. Dat je als kind je antwoorden vond in de natuur spreekt me erg aan. Zonder een christelijke context heb je je eigen weg gezocht. Het is niet vanzelfsprekend en dus haal je uit alle ervaringen je eigen wijsheid en antwoorden. Geweldig. Thuisvoelen in de kerk is een hele kunst, ook voor mij en ik ben wel opgegroeid met de kerk. Het kan niet altijd raken aan je diepste zelf. Maar de gemeenschap van mensen werkt voor mij wel altijd als een soort basis en bodem. We zijn allemaal zoekend. En poeh hé, een bijna doodervaring… Ja, dat zal een heleboel veranderen. Dank voor je verhaal!
24 augustus 2020