- Bewust leven
- Geloof en spiritualiteit
- Geloven & Ontdekken
- Jezelf leren kennen
- Lichaam & Geest
- Tijd & Talent
Oud en nieuw: van angst naar vertrouwen
Als ik het zou samenvatten, dan was ik het afgelopen jaar steeds op weg van angst naar vertrouwen. En die weg moet ik telkens opnieuw afleggen. Het is de ‘circle of life’. Ik weet niet of ik er beter in word, maar ik word wel steeds bewuster dat dit de weg is naar meer kwaliteit van leven.
In wezen verandert er niets
Luid gekwaak. Ganzen vliegen luidkeels over me heen. Het begint al te gloren. Ik realiseer me dat dit nooit verandert. Elk jaar strijken ze hier neer, in deze drassige weiden naast de dijk. Ik maak mijn wandeling vlakbij ons ‘zomer’huisje voor de zoveelste keer. Het verveelt nooit, omdat elk seizoen een nieuw vergezicht geeft. Ik voel een soort weemoed, nostalgie. Het gevoel dat ik altijd heb vlak voor oud en nieuw.
Elk jaar voelt het weer als ‘the end of an era’: dit jaar komt nooit meer terug en de tijd blijft maar voorbij vliegen. Zouden de ganzen zich elk jaar hetzelfde voelen? Hoe oud wordt een gans eigenlijk? De kringloop van de natuur heeft iets troostends. In wezen verandert er helemaal niets. Rust daalt over me neer.
De weg van angst naar vertrouwen
In mijn leven waren er dit jaar geen grote aardverschuivingen. Alleen kleine dingen, zoals mijn twee jongens die in een soort pre-puberteit zijn beland (met alle uitdagingen die daarbij horen) en een middelbare school gaan kiezen. Zijzelf, en ik stiekem ook, willen zo graag nog even kind blijven.
Nieuwe projecten moesten door de maatregelen verplaatst worden. Ander werk stopte. Een stiefdochter ging uit huis. Kleine dingen, maar als je er middenin zit voelt het groot. En ineens zie ik door het jaar heen een spoor, een soort rode draad. Dat ik, bij alles wat in mijn nietige leventje speelt, de weg af moet leggen van angst naar vertrouwen.
Gaat dit nog wel goed komen?
Ik ben een ster in beren op de weg zien. Ik neem de dingen serieus, net als de mensen waarmee ik werk. Een tijdje geleden ontstonden rond de maatregelen meningsverschillen in de toneelgroep. Het liep hoog op. Als regisseur koos ik voor loyaliteit naar alle spelers en dat was niet de makkelijkste of meest praktische weg.
Ik wilde dat iedereen zich gezien voelde. Ik sta 100% achter deze keuze en ben trots hoe respectvol het allemaal verlopen is. Hoe we samen een weg hebben gevonden. Maar terugkijkend wou ik dat ik meer had durven vertrouwen. Toen ik er middenin zat voelde ik me verkrampt: gaat dit nog wel goedkomen?
De basis van geloven
Dit geldt ook voor mij als moeder. Ik heb me lange tijd zorgen gemaakt om mijn zoon. Het lukte hem maar niet goed om vriendjes te maken. En natuurlijk kun je van alles voor je kind betekenen en dat helpt ook. Deels is het ook een kwestie van leren vertrouwen op je kind en op dat wat groter is dan wijzelf.
God. Liefde. Inzicht. Dat wat er al is en wat zich in ieder van ons manifesteert als we leren vertrouwen. Voor mij is dat de basis van geloven. Toch neemt de angst het vaak over. Het neemt beslag op mijn geest en mijn lijf. Een kind spiegelt zich aan jou als ouder en als jij steeds vaker durft te vertrouwen op het leven, dan zal een kind dit van je overnemen.
Zitten en wachten
Als ik moe word van de angst, die ik probeer te beteugelen door te sturen en te duwen, dan moet ik loslaten en toelaten wat het leven zelf mij brengt. Inzichten, oplossingen, gebaren, onverwachte wendingen ontvouwen zich voor mijn ogen. Soms pas na een hele tijd. Zitten en wachten. Luisteren in stilte. Langzaam groei ik van angst naar vertrouwen.
