Papa, kijk dan!
Ken je het liedje De Wedstrijd, van Bram Vermeulen? Het is al een oud liedje. Ik hoorde het jaren geleden voor het eerst en toen maakte het al indruk. Het gaat over een jongetje dat allerlei knappe dingen doet. Steentjes zo ver mogelijk keilen, hooghouden met een bal etcetera.
Het refrein zingt: Het is een wedstrijd, het is een wedstrijd die niemand winnen kan. En dan halverwege komt de crux: Papa, kijk dan! Papa, kijk dan naar mij! De wedstrijd om de aandacht van papa, is een wedstrijd die je niet winnen kan, lijkt het liedje te beweren.
Vraag om bevestiging
Ik heb het liedje af en toe ineens weer in mijn hoofd. Als ik zie hoe mijn kinderen aandacht van ons als ouders vragen. Kijk eens wat ik kan op de trampoline! Kijk eens naar deze tekening? Het zijn vragen om bevestiging, om erkenning. Ik denk dat ieder kind ze stelt. En stiekem stellen we ze als volwassenen ook. Misschien wat minder opvallend en hardop. Maar willen we dat allemaal niet? Erkenning en bevestiging?
Papa God
Het liedje komt soms ook in mijn gedachten op. Als ik zelf iets heb gedaan waar ik trots op ben, of juist een moment waarop het helemaal niet zo lekker gaat. ‘Papa, kijk dan!’ roept het stemmetje dan binnenin mij. En dan is die papa mijn hemelse Vader, God. Want ik verlang er zo naar dat Hij mij ziet, dat Hij trots op mij is. En dat Hij er is, als het misgaat. Dat Hij mij troost als ik val.
Het is geen wedstrijd
Als de papa uit het liedje God is, dan is het zeker ook een wedstrijd die je niet winnen kan. Want Gods aandacht hoeven we helemaal niet te vragen. Die is er al. Hij kijkt altijd naar ons. En met God is het geen wedstrijd. Het gaat er niet om of wij het beter doen dan anderen. Het gaat erom dat we doen wat in ons mars zit. En als dat een keer niet lukt, nou dan niet. God doet niet aan wedstrijden, Hij is altijd trots op ons.
Dus als ik weer eens zo’n momentje heb dat ik op zoek ben naar bevestiging of troost. Zo’n momentje waarop ik naar God roep en Hem vraag of hij wel naar me kijkt. Dan hoop ik dat het liedje mij eraan herinnert dat het geen wedstrijd is. Dat scores niet uitmaken. Dat God er is, van mij houdt en mij altijd ziet. Papa kijkt naar mij!
Sipke Huizinga
Erkenning en waardering zijn voor iedereen hele belangrijke zaken in het leven. Het geeft mensen zin aan het leven. Mensen zijn zelfs bereid om hun leven ervoor te geven. Jongeren die meedoen met IS zijn vaak niet eens zulke enthousiaste islamieten, maar ze zoeken erkenning in een groep omdat ze dat in het land waar ze vandaan komen niet krijgen.
29 mei 2020Bij kinderen is het papa of mama waar ze erkenning van vragen. Oudere mensen zoeken erkenning in hun leefgemeenschap.
Er zijn maar weinig kluizenaars die zich van niets en niemand iets aantrekken.
Om erkend te worden in een groep moet je wel actief meedoen. Je moet er energie insteken, anders komt die erkenning niet. Dat geldt ook voor een relatie met God. Van onze kant moet er ook energie ingestoken worden, anders bloedt het dood.