Pink Promise: is Roze Zaterdag écht nodig?
Vraag jij je ook wel eens af of die Roze Zaterdag, die Gaypride écht nodig is? Ik wel! Ik ben zelf homoseksueel en ik ben bekend met de argumenten van mijzelf en van anderen: Als je geaccepteerd wilt worden en ‘gewoon’ wilt zijn, moet je jezelf niet apart willen zetten of bijzonder willen maken op dagen als deze; Roze Zaterdag. En daarmee lijk ik afstand te nemen van het activisme en de bonte vrolijkheid.
Totdat ik denk aan dat mooie, maar kwetsbare mens. Misschien nog jong, een tiener die net wat mensen in vertrouwen heeft genomen over identiteit en seksuele gerichtheid. Misschien wat ouder en al lange tijd in eenzaamheid overwegend wat er van binnen gaande is. Daarom deze brief aan dat mooie, maar kwetsbare mens…
Lief mens,
Weet dat je zó vaak in mijn gedachten bent. Ik denk aan je…
… als men zich hardop afvraagt wie van jullie ‘het vrouwtje’ is…
… als conversietherapie als middel wordt ingezet om een mooi mens als jij ‘te genezen’…
… als jij geen taak mag vervullen in je kerkgemeenschap…
… als jij niet hand-in-hand durft te lopen met je partner uit angst voor geweld …
… als een ethicus conversietherapie en een transitieproces aan elkaar gelijk stelt…
… als ik ‘homo’ wéér hoor als scheldwoord…
… als jouw relatie niet gezegend mag worden…
… als je verteerd wordt door eenzaamheid en depressie…
Het spijt me dat ik dan alléén aan je denk, dat ik zwijg. Het spijt me dat ik dan niet voor je op kom. Ik beloof je dat ik dat in de toekomst wél zal doen. Op straat, op mijn werk, bij vrienden, in de kerk. Ik zal niet meer zwijgen wanneer ik ongelijkheid en onbarmhartigheid omwille van jouw identiteit of seksuele gerichtheid tegenkom. Want zolang die onbarmhartigheid en ongelijkheid bestaat, zijn Roze Zaterdagen nodig om mij jaarlijks te herinneren aan mijn belofte aan jou, lief mens.
Weet je geliefd,
Wilco
Janny
Mooi geschreven!
20 juni 2020