Rekenschriften die door de kamer vliegen
Kortsluiting. Zijn gezicht loopt rood aan, hij briest. “Ik doe het niet meer!” En een seconde later vliegt er een schrift door de kamer of de puntenslijper van school, die echt voor geen meter slijpt. Oh, wat zou ik graag dat dikke rekenboek er achteraan gooien. Heerlijk.
Soms slaan de stoppen door
Driftbuien zijn ons hier niet vreemd. Maar als het hele huis, met vijf hardwerkende kinderen (en twee ouders die de adem inhouden) verder stil is, baal ik als een stekker. Iedereen weer uit z’n concentratie. Mijn zoon mist de structuur van het naar school gaan erg. Het maakt hem onrustig en gefrustreerd en hij wil het zó graag goed doen. Ik ben best trots op hem eigenlijk. Op allemaal. Hoe ze met hun tong uit hun mond en het haar wat over hun oren groeit hun huiswerk doen. Maar soms slaan de stoppen door. Ook bij mij.
Abracadabra
Ik ben weleens moe. Tja. Ik wil dan misschien te graag dat het huiswerk weer lukt vandaag. Ik ben zo’n debiele ouder, die zélf naar een instructiefilmpje van de meester moet kijken om te snappen hoe je ook weer een staartdeling maakt. Ik was altijd al slecht in rekenen, ik heb het allemaal verdrongen. Goddank hebben ze een slimme vader. En dan die spellingsregels, help, ‘otje ou’ snap ik nog net of een ‘colawoord’, maar het meeste is compleet abracadabra.
SOS
En wat bleek ik een digibeet toen ik worstelde met alle programma’s, wachtwoorden, apparaten. “Ik ga het zelf uitzoeken!” dacht ik koppig. Ik wil niet zo’n ouder zijn die onmiddellijk in paniek een SOS bericht naar de juf stuurt. Ik slaakte een zucht toen mijn zoon, die moeite heeft met sociale contacten in de klas, genoot van het videobellen met de klas op Hangouts. Ha, één ding wat werkt.
Tiktok
En als ze dan eindelijk even geconcentreerd aan het werk zijn en de weggegooide puntenslijper weer gevonden is onder de bank, komt bonuszoon-lief beneden omdat hij klaar is. En ja hoor, mijn zonen laten zich met liefde afleiden. Zucht. Scholen houden er hele verschillende stapels huiswerk op na hebben we ontdekt. Rein heeft er nog maar een extra cursusje blind typen bij bedacht voor hem. En om 12:00 uur komen de bonsuszussen met de slappe lach en een tiktok muziekje beneden lunchen, want om 13:00 uur begint hun volgende online klas alweer.
Moeder, juf, ict-er en mindfulnesscoach
Nèt wat vaker dan gemiddeld worden er gefrustreerde blikken de ruimte ingestuurd. Achter het behang zijn ze nóg liever, denk ik dan. Tegenwoordig zijn we ook nog juf, meester, ict-er én mindfulness coach . Dat laatste vooral voor onszelf trouwens. Adem in en adem uit. Ik vond eerlijk gezegd het stiefmoederschap al uitdagend genoeg. En het moederschap ook trouwens! En als de kinderen weg zijn, moeten we ‘gewoon’ aan het werk. Rein vanuit huis als docent en ik als zorgbegeleider en blogger voor MijnKerk.
Stiekem denk ik…
Oh ik weet het, het kan nog veel en veel erger. En ik bid elke dag, als ik me bewust éven terugtrek voor mijn eigen stille tijd, voor alle mensen die écht lijden. Maar stiekem denk ik nu na vijf weken; ik hoop dat het geen maanden en maanden meer gaat duren.
Ik denk altijd dat ik de enige ben😉… Maar zijn er ouders die dit herkennen? Of loopt alles bij jullie op rolletjes?
Anoniem
Heb veel aan het motto van mijn man- die overigens gewoon werkt buitenshuis- het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat. Maar ben zelf al een keer flink ontploft toen middelbare school 2 op zondagmiddag aankondigde dat ze het per maandag allemaal weer anders
17 april 2020Wilma
Mooi geschreven! Het is ook superlastig, Rebecca, zo onverwacht, met zoveel onduidelijkheid, en al zo lang. Volgens mij doe je het supergoed hoor!
20 april 2020Hier ook zo nu en dan tranen en klappende deuren. Wij laten de puber steeds meer ‘gewoon’ puber zijn, zijn relaxt over het schoolwerk, dan maar geen hoge cijfers, ze leert nu heel andere dingen, ook waardevol. Met wél dagelijks real life contact met 1 vriendin per keer, en meer schermtijd dan anders. En we delen ook best veel waar wij als ouders mee bezig zijn en vragen advies aan elkaar, zowel over het leuke als het minder leuke. Zo houden we het gezellig thuis, en houden we voeling met elkaar.
Houd vol, het wordt weer anders!
Evelyn
Zelfs zónder thuiswerkende kinderen slaan bij mij ook regelmatig de stoppen door. Bv als ik een Zoom vergadering moet hosten en 4 min vantevoren valt m’n internet verbinding eruit. Voor de honderdste keer. Dan vliegt m’n laptop iig denkbeeldig ook door mijn werkkamer. En o ja die camera ipv de live personen die ik voor me zie, als ik een “online kerkdienst” moet opnemen. En alle collega’s zie die dat moeiteloos en met veel flair volbrengen. Dan hang ik m’n toga bijna aan de hoge bomen buiten de kerk en schreeuw in de auto terug dat ik ermee kap.
20 april 2020Arnout
Het kan confronterend zijn. Eigen kinderen lijken nogal op je, dus lopen tegen dingen aan die erg invoelbaar zijn. Soms gewoon standaard uitstelgedag, maar soms ook hoge sociale drempels. Ze moeten zélf leren hoe “sociaal zijn” werkt, maar het proces nu van zo nabij meemaken valt mij soms zwaar. Zo iets zwaars kan niet achter het behang.
2 mei 2020