Schuld en eenzaamheid na de scheiding
Schuld, dat is wat ik bij mezelf veel tegenkom tijdens en na de breuk. Het is namelijk mijn keuze geweest om uit elkaar te gaan.
Oordeel
Soms hoor ik dat oordeel in mijzelf; ‘Waarom heb je niet gewoon volgehouden? Je had het nou eenmaal beloofd. Dan had je één thuis voor de kinderen kunnen waarborgen’. Toch weet ik zeker dat er voor mij geen weg meer terug was. Maar dat neemt niet weg dat het verschrikkelijk veel verdriet heeft gedaan en nog doet. Na jaren van steeds weer opnieuw proberen; therapie, wegen zoeken, kinderen liefdevol opvoeden (maar zo op onze eigen manier), veel geploeter, ook van elkaar houden, maar uiteindelijk veel ruzie, moest ik het opgeven.
Eenzaam
Ik heb moeten leren vertrouwen op mijn eigen hart. Dat vraagt een heleboel kracht en kan verdomde eenzaam zijn. Alleen ik ken mijn eigen waarheid, die ik ook al ploeterend moest vinden. De woede van de mensen die ik achterliet en mijn eigen torenhoge schuldgevoelens hebben lange tijd mijn wezen bepaald. In feite wist ik niet goed meer wat ik voelde.
Soms kon ik de stevige en ruwe handen van mijn moeder (haar nagedachtenis is ons tot zegen) op mijn schouders voelen en hoe ze mijn naam fluisterde. Dan kon ik weer even dieper ademen.
Tranen voor mijn kinderen
Als ik de buitenwereld zo en nu en dan kan uitsluiten en in mijn hart kan kijken, zonder ruis, tref ik liefde aan.. en ook schuld. Maar deze is échter, deze is alleen van mezelf. Dan komen de tranen. En de tranen stromen vooral voor mijn kinderen. Wat had ik ze een eenvoudig leven gegund, waar ouders bij elkaar blijven, waar één thuis is, veilig. Maar dat huis was niet veilig meer en onze liefde hield geen stand.
Ik draag mijn deel van de schuld
Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat schuld geen vies woord is, wat niet mag bestaan. Ik neem mijn schuld op me, mijn deel. Het is moeilijk te verteren dat ik dierbaren heb gekwetst. Want elke week als ik weer afscheid van ze moet nemen en ze naar hun vader breng, breek ik een beetje. Vol goede moed rennen ze met hun rugzakjes door het achtertuinhek. En altijd weer mis ik ze, wat is het stil in huis. Er komt een moment dat ik de jongens zal vragen om me te vergeven.
Waar God mij aankijkt
Maar nu is het iets tussen mij en God. Daar vind ik vergeving, daar mag ik steeds weer opnieuw beginnen. Het is geen makkelijk trucje. Er gaat veel tijd voorbij en ik heb de oorverdovende stilte nodig, waar duizenden stofdeeltjes in mijn hoofd neerdwarrelen en God mij aankijkt en ik mag zijn wie ik ben.
Psalm 101, een vrije vertaling van Huub Oosterhuis
En weer zingen, maar nu zo zacht mogelijk
Ik zal mij stil maken, wachten in mijn binnenste kamer.
Ik gedoog niet één onwaar woord, ik wil het zuivere daglicht.
Geef mij een doorzichtig huis.
Iedere morgen een nieuw begin, woorden die openbloeien,
waar ik in wonen kan, veilig
met wie ook die mij lief is
en weer zingen, ook nu zo zacht mogelijk.
eef van doorn
Wat hebben mensen vaak veel schuld gevoel ,ten onrechte want het kon niet anders iemand die het beter weet heeft nooit iets ergs meegemaakt. En fijn dat God alles weet ,van jou.
5 september 2019Astrid
Ik kan mij die gevoelens heel goed voorstellen mar als het niet meer gaat… God ziet jou en staat achter jou. Jij bent zijn kind. Hij weet hoe je hebt gestreden en hij wil niet dat je ongelukkig bent.
5 september 2019