• Liefde
• Relaties & Opvoeden

Tot de dood ons scheidt, of toch eerder?

door Marleen Samplonius-Ottens

14 september 2019 2

Gisteren was het vrijdag de dertiende. Ooit dacht ik dat dat voor mij een geluksdag zou zijn. Ooit trouwde ik op een vrijdag de dertiende. Een dag met alles erop en eraan. Tot in de puntjes verzorgd met de kerkelijke inzegening voor mij als hoogtepunt. De dag zelf was misschien een geluksdag, het huwelijk daarna helaas niet.

Mijn opa en oma waren ook getrouwd op een vrijdag de dertiende. Ze waren een liefdevol voorbeeld voor mij. Meer dan zestig jaar duurde hun huwelijk. Op de dag van de begrafenis van mijn opa, overleed ook mijn oma. Ze konden niet zonder elkaar, heb ik toen gedacht.

Nog steeds pijn

Maar bij mij liep het dus anders. En daar heb ik heel veel moeite mee gehad. Toen bekend werd dat het thema hier bij MijnKerk deze maand ‘echtscheiding’ zou worden, dacht ik: “No way, daar ga ik niet over schrijven”.  Hoewel mijn echtscheiding inmiddels achttien jaar geleden is en ik een totaal ander leven heb opgebouwd, zit er blijkbaar nog steeds een soort pijn.

Ik was conservatief

Totdat ook hier de vraag kwam over de rol van de kerk en de bijbel. Otto heeft er gisteren al een blog over geschreven. Die vraag raakte precies waar het bij mij was misgegaan. Ik was nogal conservatief in mijn opvattingen. Meegekregen uit huis en kerk. Trouwen in plaats van samenwonen en wat God had samengevoegd, mocht de mens niet scheiden.

Worsteling met mijzelf en mijn ideeën

In plaats van een gelukkig huwelijk, ontstond er voor mij een worsteling. Een worsteling met mezelf en met de opvattingen die ik had meegekregen. Je zou kunnen zeggen een worsteling met God, maar zo ervaar ik het niet. Het waren niet Zijn ideeën die ik nastreefde. Ik had het mezelf opgelegd en aangedaan (al dan niet onder invloed van kerk en samenleving).

Omdat het zo hoorde…

Na acht jaren stelde ik mezelf de cruciale vraag: heeft God het wel samengevoegd? Ik kwam uiteindelijk tot de conclusie van niet. Het waren míjn gedachten, míjn verlangens, míjn opvattingen. Natuurlijk was ik verliefd geweest, maar trouwen had in deze relatie niet gemoeten. Dat wilde ik alleen maar omdat dat in mijn omgeving ‘zo hoorde’.

Naïef

Het klinkt me nu zo ontzettend naïef in de oren en misschien wilde ik er daarom wel niet over schrijven. Maar blijkbaar zijn deze vragen er ook voor anderen nog steeds en daarom wil ik het toch delen. Volg je hart en je gevoel. Persoonlijk vind ik dat liefdevoller naar elkaar toe dan blijven ploeteren in een relatie die er door allerlei omstandigheden niet meer is.

Mijn band met God is er alleen maar sterker door geworden. Ik ervaar hem veel meer als een God van Liefde in plaats van die strenge vader met zoveel wetten en regels. Die Liefde wens ik iedereen toe!