“Ik was te zwak om zelfmoord te plegen”
“Die dag ging alles mis, alles was zwart en ik stortte letterlijk in elkaar. Ik heb uren gejankt, totdat ik zo stram was dat ik maar amper meer kon lopen. Ik at niet en verwaarloosde mezelf compleet. Ik vond dat dat was wat ik verdiende. Ik verdiende het niet om gezien te worden en goed behandeld te worden. Ik was zo boos op mezelf.
Ik had al een tijdje die pillen liggen. Pillen die mij zouden helpen als ik het echt niet meer kon. Na veel tranen heb ik ze allemaal naar binnen gepropt, met zoveel water dat ik me alleen daardoor al ontzettend slecht voelde. Na een tijdje werd ik steeds slaperiger; ik voelde me klote. Ik voelde hoe ik wegzakte in een soort van warmte: geen angst, geen pijn, geen verdriet. Het was fijn… totdat ik wakker werd in dat gruwelijke witte bed. Ik was zo kwaad! Kwaad op wat ze me hadden aangedaan, kwaad op mezelf, omdat ik weer ergens te zwak voor was.
De opname
Ik kreeg te horen dat ik opgenomen werd, opgenomen omdat ik gevaarlijk was voor mezelf. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Ik werd woest, waarom moesten ze me zelfs dit afpakken. Kon er nou nooit iets lukken.
Ik kwam onder toezicht te staan. Ik mocht niets. Aan het begin mocht ik amper alleen naar de wc. Ze vonden dat ik moest gaan praten, nou mooi niet. Ik praten? Waarom zou ik, er was toch nog nooit iemand geweest die echt, oprecht naar me luisterde? Zwijgen, dat was wat ik deed!
Ik zocht mijn toevlucht in mijn telefoon, chatten met de mensen die ik nog een beetje vertrouwde. Ik liet weten dat ik me in de steek gelaten voelde, dat ik me ontzettend eenzaam voelde. Er waren mensen die aan mij dachten en voor mij gingen bidden. Maar ook dat gaf geen rust, ik werd alleen nog maar veel bozer. In de tijd dat ik opgesloten zat had ik een mes geregeld, voor het geval dat… In een nacht dat ik helemaal kapot ging, heb ik het gepakt. Ik stond ermee op mijn pols en toen voelde ik een vreemde warmte. Het voelde alsof ik op de rem ging; alsof ik compleet blokkeerde. Ik kon het niet… er was iets in mij wat wilde leven. Daarna heb ik alleen maar gehuild.
Praten is eng
En nu? Ik ben nog steeds opgenomen, maar ik kijk weer om me heen. Ik zoek dingen die mij helpen te leven. Het is de bedoeling dat ik ga praten en ga delen en dat is mega-eng. Nu heb ik gekozen voor de weg door de blubber en de modder: de onverharde weg. Ik heb besloten om te stoppen met weg te rennen voor mijn verleden. Ik kan de pijn van al die jaren seksueel misbruik niet meer verbergen. Ik kan de pijn van altijd gepest worden niet meer aan. Ik kan het niet meer verbergen. Ik zie nu hoe wonderlijk het is dat ik dit als klein meisje allemaal heb kunnen verbergen. Dat ik me ‘staande’ kon houden in het leven.
Niet alleen
Ik ben dankbaar dat ik heb mogen ervaren dat de vader in de hemel er voor mij is. Dat hij er voor mij is geweest op het moeilijkste moment. Ook al heb ik nog een hele lange weg te gaan, ik weet dat er mensen zijn die aan mij zullen denken als ik het moeilijk heb. Mensen die bidden voor mij als ik niet voor mezelf kan bidden.”
Fotograaf: European ParliamentBy: European Parliament
Conny Hoogendoorn
Lieve Marit,
23 mei 2015Wat ben je vreselijk dapper om dit hier te vertellen. Ik heb het je persoonlijk al verteld, maar ik wil ook hier zeggen dat ik heel erg trots op je ben. Je komt er. Dat weet ik zeker!
Dikke knuffel, Conny
Tineke Ebing
Lieve Marit, je eerste stap is gezet, wat dapper van je dat je dit wilde delen met ons. Dat God je heeft vastgehouden op het moment dat je het niet meer zag zitten. Er zijn heus mensen die echt willen luisteren naar je verhaal en ja je zal heel veel tegen gaan komen maar God zal je keer op keer weer op je voeten zetten, geloof en hoop daar maar op. Ik hoop en bid voor jou dat je Zijn Heilige Geest met Pinksteren nog meer mag gaan voelen. Bidden om kracht zal ik voor je, lieve groeten Tineke Ebing.
23 mei 2015Irma Moekestorm
Wat een sterke vrouw moet jij zijn, Marit. Dat je nu weer nieuwe stappen durft te zetten en alleen al door dit verhaal te delen. Ik ben zo blij voor je dat je mag ervaren dat God er altijd voor je is, dat je nooit echt alleen bent. Ik wens jou heel veel sterkte en ik hoop zo dat de onverharde weg niet al te blubberig zal zijn. Liefs, Irma
23 mei 2015Vlinder54
Lieve kanjer,
Wat een durf en moed heb jij. Je hebt eindelijk voor jezelf en het leven gekozen en hebt willen delen. Diep respect en een warm hart voor jou hier achter mijn scherm. Knuffels en een ster voor jou van mij.
Mieke
23 mei 2015