• Lichaam & Geest
• Meditatie & stilte

Verlangen naar stilte

door Rebecca Schoon

10 januari 2019 2

Om half 1 ’s nachts zit ik in de keuken van ons vakantieappartement. Ik steek een kaarsje aan. Hèhè, eindelijk even alleen. De hele week zijn er zes kinderen om me heen, die allemaal mijn liefde en aandacht nodig hebben. En mijn partner natuurlijk ook. Zorgen vliegen door mijn hoofd: vinden mijn jongens het leuk? Krijgen ze genoeg aandacht? Kunnen ze zichzelf zijn?  En mijn bonuskinderen. Zijn ze op hun gemak? Kan iedereen het 24/7-op-elkaars-lip aan voor tien dagen? Misschien maak ik me soms iets te druk om alles. En als alles alsmaar doordraait, draait mijn hoofd ook door.

Vorige week schreef ik over dezelfde voornemens elk jaar en die gaan vaak over mijn lijf. Heel cliché maar waar. Maar ik bezin me ook op een andere zorg van mijn lijf; mijn geest. Jaarlijks ga ik minstens één weekend alleen naar een klooster. Liefst in Zundert, bij de Trappisten, daar is het altijd stil, zelfs onder het eten. Een verademing voor mij, niks hoeft opgevuld. Maar dit jaar is het er niet van gekomen. En ik merk nu hoe ik het gemist heb.

Balans tussen alleen en samen

De woorden van Hein Stufkens uit zijn boekje ‘Gelukkig zijn. De monnik als model’, zouden van mij kunnen zijn: “Ik herken mijzelf enerzijds in het verlangen om de eenzaamheid te zoeken en mij terug te trekken in stilte en contemplatie en anderzijds het verlangen om mij in liefde met anderen te verbinden en met hen samen te zijn. Elke exclusieve keuze voor slechts één van die twee polen brengt mij uit balans”.

Wachten tot het stof gaat liggen

Ik neem me voor weer vaker die afzondering te zoeken. Als er stilte is én alle tijd, dan komen eerst de tranen van de veelheid van het leven. Van de drukte, de ups én de downs. Alle zorgen om anderen, alle gedachten van heb ik het wel goed gedaan? Pas na een paar uur, of soms een paar dagen, dwarrelt het stof naar beneden. Langzaam komt er meer ruimte en rust. Een gevoel van relativering en vertrouwen, dat alles de moeite waard is. Ook de paradoxen in het leven.

Terwijl ik daar met rood doorlopen ogen zit en in de vlammen staar, komt opeens Sid, de oudste van 19, de keuken in zeilen. We kijken elkaar aan, hij schrikt een beetje en mompelt wat onverstaanbaars en klokt gauw een glas water weg. Hij vraagt niks, ik leg niks uit. Hij mag best zien dat ook dit bij mij hoort.

 

Wat is jouw manier om zo nu en dan weer tot jezelf en misschien tot God te komen?