Waar mag je dansen in de kerk?
Zondag hadden we avondmaal. We hadden het voorbereid thuis met het kinderbijbelverhaal van de laatste maaltijd van Jezus met zijn discipelen. Vertellen dat we gaan herdenken wat met Pasen gebeurde. En natuurlijk mijn jongste nog eens herinneren dat ze rustig moet zitten en luisteren als er wat verteld wordt door dominee of iemand anders, of als er gebeden wordt. Als we gingen zingen, mocht ze wel staan en bewegen. Dat leek me een mooie tussenweg.
Want laatst liep ik weg uit de kerk omdat m’n dochter onrustig bleef. De vrijdag daarna gingen mijn dochter en ik samen naar de buurtmaaltijd. Een van onze tafelgenotes van daarvan zong zondag mee en zwaaide vanaf voorin even naar m’n dochter, die enthousiast terugzwaaide. Yes, ze kent mensen – meteen effect die maaltijd! Ook had de dominee ze voor de dienst persoonlijk een hand gegeven en bij naam genoemd en gezegd ‘leuk dat je er bent’.
Handen vormen een kommetje
De dominee vertelde voor de kindernevendienst alvast over het avondmaal. Hij legde uit dat je dan je handen tot een kommetje mag vormen en zo het brood mag ontvangen. Je pakt het niet zelf, je krijgt het. Dat ging hij ook oefenen met ze.
We zaten dit keer links van het midden met een flinke ruime open vloer voor ons want ons vaste plekje onopvallend rechts aan de zijkant was al bezet. En mijn dochter ging elk lied staan en meewiegen met de mooie muziek. Af en toe haalde ik haar bij me en zei: iets rustiger hoor – want het voelde of ze probeerde hoever ze kon gaan. Een keer kwam ze bij me schuilen. Een mevrouw achter mij had haar boos aangekeken en gezegd dat ze moest stoppen. Ik kon alleen maar zeggen: ‘ja, die mevrouw vind het niet fijn dat je zo beweegt en ik nu ook niet. Blijf rustig zitten’. Maar na het avondmaal danste ze opnieuw, zelfs met haar handen in een kommetje.
Gespreksgroepje
Gisteravond was ik bij een gemeente-avond over het avondmaal. En in mijn gespreksgroepje begint een dame over dat verschrikkelijke kind dat zat te bewegen voor haar. En ik weet niet of ik meteen al mijn excuses aan het aanbieden was, of dat eerst de anderen zeiden dat ze het juist heel mooi vonden en ik daarna pas onthulde dat ik die moeder was van dat kind. Maar de mevrouw die zich er aan gestoord had, wist dat er nog meer waren die zich ergerden. Boink. Dansen was geen tussenweg.
Ik beende laatst de kerk uit met mijn kleuter. Ik kreeg achteraf veel reacties van herkenning maar ook een hele praktische tip van Rosemarije Venema: “Onze gemeente was kinderen een beetje ontwend, toen we weer wat kinderen kregen begon het zeuren. Wij hebben toen een brief uitgedeeld over dat kinderen geluid maken en aanwezig zijn, dat we daar blij mee moeten zijn omdat het een teken is dat de gemeente leeft en groeit. Er was ook een passage aan de ouders gericht, tips om het samen fijner te hebben in de kerk en de opmerking, ‘voel je vrij om de kerk samen te verlaten, voel je nog vrijer om even later samen terug te komen‘.”
Versierde brieven
“Ik heb honderd exemplaren uitgedraaid en wekenlang de kinderen deze brieven laten versieren. Ik heb de kinderen de brieven zelf laten uitdelen. Mijn doel was dat de mensen met echte aandacht naar de brief zouden kijken, en dat is ook gebeurd! Sterker nog, mensen die er die zondag niet bij waren kwamen later naar me toe, want andere mensen hadden zo’n mooie brief gekregen van de kinderen en zij niet. Het heeft de sfeer bij ons zeker te goede doen veranderen, maar ja kinderen die drukker zijn dan gemiddeld hou je altijd en zeurpieten ook…”
Aan elkaar gegeven
Bij het avondmaal zei de dominee nadrukkelijk: ‘Je viert dit met mensen die je niet zelf uitgekozen hebt, maar we zijn aan elkaar gegeven.’ Daarom wil ik mijn kerkgenoten tegemoet komen, en mijn kinderen meer in toom en zorg ik dat volgende keer aan de zijkant zit. En met deze brief kunnen we samen iets. Ik heb de dominee er al over verteld. Misschien met een zinnetje over waar je mag dansen in de kerk.
Voel jij je vrij om de kerk te verlaten en later weer terug te komen?
Weet je je gegeven aan de ander?
