• Actueel
• Opinie

Waarom ik niet corona-moe maar corona-wakker ben

door Otto Grevink

19 juni 2020 3

Anderhalve week geleden werd ik gebeld. ‘Mijn moeder is ziek. De huisarts vermoedt corona. En mijn vader wordt ook ziek.’ Twee weken later moeten we hen samen gaan begraven. En de rest van het kerkdorp houdt zijn adem in. Er zijn nog veel meer mensen besmet. We zijn aangeslagen. En ik merk dat de spanning in mijn lijf zit.

De spanning kwam eruit toen een vriend belde. Een vriend waar ik de avond ervoor in alle voorzichtigheid even geweest was om iets voor de uitvaart te regelen. Hij informeert mij dat zijn vrouw zich laat testen, omdat haar ouders ziek zijn. Hij wilde dat ik dat wist, voor het geval dat…

Corona-wakker

Terecht geschrokken of niet, ik voelde dat mijn werkelijkheid een totaal andere is dan waar anderen in leven. Hier is corona realiteit. Gelukkig in heel veel andere delen van het land niet. En daar zijn mensen ‘corona-moe’. Het mag van mij. Maar ik kan er niet mee omgaan. Ik ben ‘corona-wakker’.

Geluwd

Natuurlijk, ik weet met m’n gezond verstand ook wel dat de epidemie in ons land is geluwd. En ik lees ook dat er maar één demonstrant uit Amsterdam corona heeft gekregen, en dus niet eens daarvan. Maar ik voel dat dat ook zo is vanwege alle voorzichtigheid die we in acht nemen als iemand besmet raakt. En dat besmetting, nu ook weer concreet aanwijsbaar, ontstaat als we onvoorzichtig zijn. Natuurlijk moet dat dan wel beginnen met iemand die besmet is. En hoe minder besmette mensen, hoe kleiner de kans. Maar het kan dus ook zo maar gebeuren. En gebeurd zijn.

Roekeloos

Ik heb het gevoel dat veel mensen hierop zouden willen reageren met: ‘Dat zien we dan wel weer.’ Het klinkt als die oude Franse uitspraak die ik bij geschiedenis leerde: ‘Na ons de zondvloed.’ Zo wil ik niet leven. Ik wil niet roekeloos leven, maar waakzaam.

Waakzaam

Waakzaamheid is een belangrijk element van mijn geloof. Ik wil aandacht hebben voor de risico’s en de gevolgen van mijn gedrag, ook voor anderen. Omdat er meer op het spel staat dan alleen mijn eigen hachje. Die aandacht reikt verder dan mijn eigen verlangens.

Ga!

En nee, dat betekent voor mij echt niet dat we niets meer kunnen. Ga weer ondernemen, erop uit trekken, dansen en spelen in het theater! Maar doe het waakzaam en niet alsof er niks aan de hand is. En ja, de pijn en eenzaamheid is groot. Laten we daar ook vooral waakzaam op zijn en aandacht voor hebben.

En ook: laat mij niet sorry hoeven zeggen. Ik kan nog even niet mee. Voor mezelf, maar vooral voor mijn naasten.