• Actueel
• Opinie

Waarom zou alles ineens anders gaan na corona?

door Otto Grevink

1 mei 2020 2

Ik zie mezelf graag als een optimist. En ik geloof dat er iets goeds kan voortkomen uit iets slechts. Echt. Maar ik frons steeds meer mijn wenkbrauwen bij al die optimistische geluiden die verwachten dat de coronacrisis onze manier van leven gaat veranderen. En dat we daar zelf voor gaan kiezen. Dat we minder gaan reizen, meer gaan videobellen, meer gaan thuiswerken, meer naar elkaar om blijven zien, meer vertrouwen houden in de overheid, doorzetten met een duurzaam en groen klimaatbeleid en weet ik al niet wat. Ik wil het graag geloven, maar zit hier niet een hoop wensdenken in?

Goede voornemens

Soms voelt het voor mij als goede voornemens voor het nieuwe jaar. En iedereen ervaart dat die vaak maar een paar dagen houden. Waarom zou dat nu ineens anders zijn? Onze manier van leven is er zo ingesleten, dat we zo snel weer in onze oude patronen zullen schieten. Toch de auto pakken, weer ver gaan vliegen – ‘omdat het kan’ – en de overheid toch weer meer gaan wantrouwen. En toch niet meer tijd blijven maken voor je gezin, of voor bezinning en rust.

Veranderingen gaan langzaam

Neurologen leren mij dat veranderingen in ons gedrag langzaam tot stand komen. Dat je je brein eigenlijk stukje bij beetje voor de gek moet houden, als ik het zo mag zeggen, door steeds iets kleins te veranderen. We ervaren het allemaal: ineens ‘alles anders gaan doen’ geeft geen verandering. Daarom werken diëten vaak niet, hou je het niet vol om elke dag een bezinningsmoment te houden, of wat je je dan ook maar hebt voorgenomen. Voor echte verandering lijkt deze crisis dus, hoe wrang dat ook klinkt, te kort.

Harde reset

Toch zijn er mensen die geloven in een harde reset. Ineens is de wereld stilgezet. De lucht is blauw. Iedereen is thuis. Maar dan vergeten we de grote ramp die corona is. Voor zieken en verpleegkundigen, voor ondernemers, voor gezinnen, voor ons allemaal. En we zullen daarom ook weer graag iets terug willen krijgen van wat we verloren zijn. Heel logisch lijkt me. Ik geloof niet in een bekering, al zullen we vast kleine dingen veranderen. En bijvoorbeeld misschien wat minder of wat minder ver reizen. Thuis en om de hoek blijkt het ook best goed te kunnen zijn.

Wat je aandacht geeft groeit!

Het verhaal van het mosterdzaadje uit de Bijbel (Matteüs 13: 31,32) verbeeldt voor mij hoe er wel iets kan veranderen. Door kleine zaadjes te planten, en die water te blijven geven. Door niet meteen alles anders te willen doen of te vinden dat dat moet, maar te zien waar jouw kansen liggen, wat je wil vasthouden en dat langzaam steeds wat water te blijven geven. Wat je aandacht geeft groeit. Geef het een kans. Wie weet verandert er echt iets dwars door deze crisis heen.

Wat zou jij anders willen blijven doen?