Wat een bezoek aan Het Achterhuis bij mij teweeg bracht
Ik sta in een lege kamer, ruimte genoeg om je te bewegen, zou je zeggen. En toch beklemt en benauwt het me. Het is niet de ruimte zelf die me aanvliegt, het is de wolk van woorden die er nog voelbaar hangt. Het is het bijna hoorbare zwijgen tijdens kantoortijden uit angst om ontdekt te worden. Twee jaar lang onderduiken staan in schril contrast met de lockdowns en quarantaines die ik meemaakte sinds maart 2020. Ik beloof plechtig daar nooit meer over te klagen. Wat dácht ik überhaupt…
Ondanks vele bezoeken aan onze hoofdstad en een bovengemiddelde interesse in de Tweede Wereldoorlog bezocht ik niet eerder Het Achterhuis. Vorige week was het zover. Berekend op drukte had ik ver van tevoren online gereserveerd. Maar van drukte was absoluut geen sprake. Met slechts een handjevol mensen schuifel ik door de vertrekken. Op een indrukwekkende manier werd ik door een audioguide door het voor- en achterhuis aan Prinsengracht 263 geleid.
Lege kamers
Volgens de wens van Otto Frank werd Het Achterhuis na de Tweede Wereldoorlog niet gevuld met een replica van de inrichting. Het huis werd immers, nadat de 8 bewoners op 4 augustus 1944 werden opgepakt en afgevoerd, direct leeggehaald. Op enkele kleine spullen, waaronder de dagboeken van Anne, is alles vernietigd. Door de afwezigheid van meubels en huisraad dringt het verhaal zich nog meer aan je op.
Het verhaal van Anne Frank, dat nog steeds opklinkt uit haar dagboek, moet verteld blijven worden. Een volk werd het zwijgen opgelegd. Systematisch werden Joden vervolgd en vond genocide plaats. Het woord holocaust betekent ‘brandoffer’ en is afgeleid van het Oudgriekse holokauston, dat ‘geheel verbrand’ betekent. Niet voor te stellen; weggevaagd.
De tekst gaat verder na de foto.
Voortleven, eeuwig leven van Anne Frank
Het is hartverscheurend te bedenken dat ook Anne slechts 16 jaar mocht worden, maar van zwijgen is Godzijdank geen sprake. Haar eigen woorden blijken profetisch als zij op 5 april 1944 aan Kitty schrijft: “Ik wil nog voortleven ook na mijn dood! En daarom ben ik God zo dankbaar, dat hij me bij mijn geboorte al een mogelijkheid heeft meegegeven om me te ontwikkelen en om te schrijven, dus om uit te drukken alles wat in me is.”
En voortleven, eeuwig leven, doet ze. Graag deel ik een aantal korte zinnen uit haar dagboek. Grote wijsheiden met grote impact.
Wat geweldig dat niemand ook maar één moment hoeft te wachten met het verbeteren van de wereld.
Niet in rijkdom of macht ligt de grootheid van de mensen, maar in karakter en goedheid.
Kijk hoe slechts één kaars de duisternis zowel kan trotseren als definiëren.
Niemand is ooit arm geworden door te geven.
Als ik van iemand houd, moet ik in de eerste plaats bewondering voor hem hebben, bewondering en respect.
Als je je bedenkt dat haar dagboek is vertaald in meer dan 70 talen, meer dan 35 miljoen keer is gedrukt en dus een veelvoud daarvan is gelezen, dan kun je niet anders erkennen dat Anne ontelbaar veel mensen heeft aangezet tot naastenliefde. Om stil van te worden, om mee aan de slag te gaan, opdat niemand meer het zwijgen wordt opgelegd.
Bron foto bovenaan: Shutterstock
Bron foto midden: Wilco van Snippenberg.
