‘Wereldrecord’ voor Eliud Kipchoge, tranen met tuiten voor Rebecca
Oké, ik ben geen sportliefhebber. Mijn vriend wel. Ik begrijp het nooit zo goed als hij me vertelt over een zeer bijzondere prestatie en dan bijna zijn tranen niet kan inhouden. Tot ik vandaag het laatste half uur met hem meekeek naar de marathon van Eliud Kipchoge. Nu begreep ik het. Je wordt meegenomen door de sportverslaggevers.
Wetenschappers hielden het niet voor mogelijk dat ooit een mens de marathon (42,195 km!) onder de twee uur zou kunnen lopen. Eliud Kipchoge deed het! En dan het emotionele commentaar de laatste honderden meters. Waarbij hij wordt vergeleken met Neil Armstrong op de maan en met de eerste man die de Everest beklom. “This is it!” “He is such a gift to the world!” “I feel so blessed to be here today!” “He is sprinting into the historybooks!” Ze roepen nog even dat hij als kind altijd drie kilometer naar school moest rennen en kilometers fietsen om melk te verkopen. En “now through hard work and discipline, there he goes!”.
De laatste meters breekt er een glimlach bij hem door. En bij ons thuis op de bank. Het dringt tot me door hoe groots dit is, dat dit mensen hoop geeft. Hoe hij na 1 uur, 59 minuten en 40 seconden over de finish davert. Hoe hij wordt binnengehaald, zijn blijdschap, alsof de zon doorbreekt. Het gejuich, zijn maten die hem haast fijnknijpen. En hoe hij met bovenmenselijke energie nog langs het publiek stuift, mensen aanraakt en omhelst.
Het mooiste nog is het interview na afloop. Ik heb nog nooit een topsporter zo nederig horen spreken, zonder ijdelheden en ego. Hij spreekt nooit over ik, alleen maar over wij en met lof over anderen. Hij lijkt er stellig in te geloven, dat hem dit alleen gelukt is door het ‘samen’. Mijn tranen waren dus nog niet op. Zijn pacers, de mannen die met hem mee renden, zet hij op een voetstuk. Zijn gezin, die hem voor het eerst een finish heeft zien passeren, is hij dankbaar. De hele wereld krijgt een boost.
Je kunt veel meer bereiken dan je voor mogelijk had gehouden. “We can make this world a beautiful world and a peaceful one”, zegt hij. En: “Iedereen kan rennen en door samen te rennen en te sporten maken we de wereld een beetje mooier.” Na de Nobelprijs voor de vrede voor Ethiopië van gister, wil ik spontaan roepen: Africa rules! En na maanden niet hardgelopen te hebben, heb ik vanuit mijn tenen weer zin en moed gekregen.
