Wie boos is op een ander is eigenlijk verdrietig op zichzelf
Het gebeurt gelukkig niet heel vaak. Maar soms heb ik van die dagen dat ik om het minste of geringste zo geïrriteerd ben. En die irritatie kan snel doorslaan naar boosheid. Boos op de postbode omdat de post nat in de brievenbus is gestopt. Boos op die opa in de auto voor me die met een slakkengang de bocht om gaat. Boos op de assistente in de apotheek die me terugstuurt omdat je de herhalingsrecepten drie dagen van tevoren aan moet vragen.
Boosheid
Waarom maak ik me zo kwaad? Ik begrijp heel goed dat het helemaal niets oplevert. Zeker niet omdat m’n energieniveau beroerd is. En die boosheid kost me alleen maar energie. Bovendien merken de mensen waar ik mijn boosheid op richt er helemaal niets van. Want het gefoeter bij m’n brievenbus en in de auto wordt echt niet gehoord. En in de apotheek beheers ik me om de assistente te vriend te houden.
Irritatie
Overigens lukt dat beheersen thuis een stuk minder goed. Als ik uit m’n slof schiet omdat ik naar mijn mening overal tijdschriften, kleding en troep tegenkom. Of als ik een glas laat vallen wat in duizend stukjes overal terecht komt. Daardoor moet ik de scherven zowel uit de openstaande lade als van het aanrecht en de vloer opvissen om daarna met de stofzuiger aan de slag te gaan. Of als ik chagrijnig wat brom omdat ik vind dat je toch wel kunt zien en merken dat het niet zo lekker gaat maar de signalen -die ik overduidelijk vind- door de rest niet worden opgevangen.
Quote: ‘Wie boos is op een ander is eigenlijk verdrietig op zichzelf’ (van Stella, 8 jaar oud.)
Wat schiet ik ermee op? Niets. Boosheid wordt bijna nooit op de juiste manier begrepen. En boosheid is vaak onredelijk. Op het moment dat ik mezelf even stilzet dan komen de tranen. Ik ben moe. Zo moe. Ik zit mezelf in de weg. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe het voelt om uitgerust en fit ’s morgens wakker te worden. En dan lees ik de opmerking van de achtjarige Stella: ‘ Wie boos is op een ander, is eigenlijk verdrietig op zichzelf.’ En zo is het Stella.
Stilstaan
Verdrietig op jezelf zijn is een te grote emotie om mee om te gaan. Maar het laatste wat ik wil is klagen en zeuren. En daarom komt die boosheid om de hoek kijken. Onredelijk en ongefundeerd. Want wat moet je aan met dat verdriet? Maar soms moet dat er gewoon uit. Want het leven is niet altijd ‘leuk’. En als de tranen dan uiteindelijk niet meer te stoppen zijn volgt daarna de stilte. Stilstaan om daarna weer verder te kunnen gaan.
Thea van Zandwijk
Wat een goed stukje Sandra! Duidelijk geformuleerd en herkenbaar! Vaak frustraties ! We willen zo graag positief benaderd worden en ons verwachtingspatroon is vaak te hoog! Zoals jij als individu reageert kun je dat niet van een ander verwachten!
31 oktober 2020