Wordt jouw kind gepest?
Ik zie het nog voor me. Mijn moeder die gedecideerd de voordeur uit stampte met mijn huilende broertje aan haar hand. Ze stapte op de pester af en nam het voor mijn broertje op. Ik keek toe en voelde een mengeling van plaatsvervangende schaamte en trots. Maar mijn moeder sprak niet altijd dezelfde taal als dat kind. Ze was misschien te lief of probeerde het kind te leren wat rechtvaardigheid was. Maar daar had dat snotjoch helemaal geen boodschap aan. Die kreeg van zijn eigen moeder gewoon een flink pak rammel als hij weer wat uitgevreten had. Mijn moeder kon ons ook hard bij de armen pakken en flink door elkaar schudden als we een grote mond hadden. Maar dat ging nooit gepaard met gescheld en we leerden vooral (uit)praten.
Ik heb geleerd me in te leven in anderen. Dat kinderen er dikwijls niks aan kunnen doen dat ze strontvervelend zijn. Omdat ze thuis geen aandacht krijgen of omdat ouders net zo hard schelden als zij. Mijn ouders namen Jezus als voorbeeld, die zegt “wie je op de linkerwang slaat, ook de rechterwang toe te keren” (Matt 5: 39). Hij deed het ons voor; van liefde, vrede en gerechtigheid. Ik denk dat ik er in mijn leven veel baat bij gehad heb, dat ik mensen altijd wil begrijpen en weinig veroordelend ben. Maar soms zit het me ook in de weg en zoek ik wat ik mijn eigen kinderen nou het beste kan leren.
Snotjoch
In ons wijkje zijn er een aantal kinderen net zo opgevoed als dat snotjochie van vroeger. Laatst zat ik achter de schutting te lezen. En dan komt er een hoop rotzooi uit die bekkies. Maar toen ik een buurjongen hoorde zeggen “Ja maar ik wil niet dat híj meedoet” over mijn zoon, verkrampte ik. Hier ben ik niet goed in. Liefst zou ik zijn hersens inslaan. Ik wil opspringen, “To the rescue!”, maar ik aarzel. Opkomen voor je kind kan ook averechts werken. Hij kan zich nog zwakker en kwetsbaarder voelen. Tot mijn opluchting hoorde ik mijn stiefkind “Hoezo mag hij niet meedoen?” vragen. Redding komt soms uit een onverwachte hoek.
Zachte of harde aanpak
Mijn lief is hier een stuk beter in. Hij is docent en heeft een natuurlijke autoriteit over zich. Hij aarzelt niet. Af en toe steekt hij zijn hoofd boven de schutting uit, roept duidelijke taal en onmiddellijk wordt er weer lief gespeeld. Een combinatie van mijn zachte en zijn hardere aanpak vult elkaar goed aan, want ik vind het ook belangrijk dat ze leren praten en de ander begrijpen. Maar dat helpt hen niet altijd in de situatie zelf. Regelmatig komen mijn zonen huilend door de achterdeur, want ze vinden het kennelijk lastig om voor zichzelf op te komen.
Onzeker als ouder
Ik voel me er als ouder ook onzeker door, merk ik. Ik schreef al eerder over mijn zoon. Pesten is een groot woord, maar genegeerd wordt hij wel regelmatig op school. Ik vind het lastig om er met andere ouders over te beginnen. Het laatste wat je wilt voor je kind is medelijden.
Herkennen jullie mijn verhaal? Voelen jullie je ook wel eens onzeker? Of heb je een tip voor ouders die een kind hebben die wordt gepest?
