• Tijd & Talent
• Werk

Zwangere IC-verpleegkundige Marja: ‘Ik bid voor mijn patiënten’

door Annemarie van den Berg - Nap

23 april 2020 8

Marja Driessen, moeder van twee jonge kinderen, besloot na de uitbraak van de coronacrisis fulltime te gaan werken op de IC-afdeling met coronapatienten. ‘Die extra handen zijn zo hard nodig, ik voel me moreel verplicht.’ 

Hoewel Marja het besluit vol overtuiging nam, gingen er wel wat gesprekken met haar man aan vooraf. ‘Hij heeft een bedrijf aan huis en we hebben twee jonge kinderen van 2 en een half jaar oud. Daarnaast ben ik zwanger van de derde. Mijn beslissing betekent niet alleen een zeker gezondheidsrisico, maar ook extra werk voor mijn man.’

“Ik mis het grootste deel van het gezinsleven”

Hoe ziet een werkdag op de IC met coronapatiënten eruit?

‘Er zijn een aantal dingen anders dan op een ‘gewone’ IC afdeling. Alle patiënten hebben dezelfde aandoening. Ze zijn allemaal in coma gebracht om ervoor te zorgen dat de longen kunnen herstellen. We draaien 12-uurs diensten, wat betekent dat wanneer ik ’s ochtends om half 8 begin, ik pas om half 9 ’s avonds weer thuis ben. Ik mis dan het grootste deel van het gezinsleven. Daarnaast draag ik volledig beschermende kleding: een mondkapje, een pak, een bril en een mutsje. Je werkt 3 uur achter elkaar en daarna heb je een half uur pauze. Zo’n pak is best warm, maar je kunt tussendoor niet even wat drinken of naar het toilet, want het pak mag tussendoor niet uit. Zodra ik pauze heb, ren ik eerst naar het toilet, dan drink ik en voordat de pauze eindigt ga ik opnieuw naar het toilet om de volgende shift van 3 uur te draaien.’

“Door de beschermende kleding kan ik mijn emoties niet laten zien”

Wat kun je, naast goede medische zorg, betekenen voor de patiënten?

‘Doordat alle patiënten in coma zijn (gebracht), kun je niet echt een band opbouwen. Dat is best moeilijk. Wel kijk ik altijd naar de foto’s en kaarten die er hangen. Dan zie je hoe iemand er in gezonde doen uit ziet. We hebben twee keer per dag contact met de familie. Soms is dat telefonisch, maar vaak gaat het ook via FaceTime of videobellen. De situatie van de patiënten is altijd zorgelijk. Dat komt ook doordat het ziektebeeld zo grillig is. Je wilt familieleden hoop geven, maar ook niet teveel. Je weet immers niet hoe het af gaat lopen. Wat ook moeilijk is, is dat je je emoties niet goed kunt laten zien, doordat je helemaal in beschermende kleding zit. Ik probeer daarom altijd mijn woorden goed te kiezen en bid tijdens het werk ook met regelmaat voor mijn patiënt(en).

“Ik voel me veiliger in het ziekenhuis met alle beschermingsmaatregelen, dan wanneer ik boodschappen moet doen in de supermarkt”

Ben je zelf weleens bang?

‘Jawel. Zo las ik pas nog een bericht van een 29-jarige zwangere verpleegkundige in het Verenigd Koninkrijk die was overleden aan corona. Dat hakt er wel in. Maar tegelijkertijd weet ik dat in Nederland de beschermingsmiddelen veel beter geregeld zijn dan in veel andere landen. Angst heb ik eigenlijk vaker voor mijn man en mijn vader. Want 80% van de mensen die op de IC-afdeling ligt, is man. Als ik eerlijk ben, voel ik me veiliger in het ziekenhuis met alle beschermingsmaatregelen, dan wanneer ik boodschappen moet doen in de supermarkt.’

“Volgens mij doe ik nu wat ik moet doen”

Hou houd je het vol?

‘Naar een van de twee ziekenhuizen waar ik werk, kan ik op de fiets. Het helpt om na mijn dienst even tot mezelf te komen tijdens het fietstochtje. En ik heb thuis een man die op mij wacht en bij wie ik mijn verhaal kwijt kan. Tegelijkertijd is dit ook mijn vak. Hier heb ik voor gekozen. Al is deze situatie met corona wel anders dan normaal. Het is heftiger, er overlijden meer mensen en er hangt een ander soort druk om heen. Maar ik geloof ook dat God een plan heeft met mijn leven. Volgens mij doe ik nu wat ik moet doen.’